Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.
🪐Ben je wel perfectionistisch genoeg als je iets afmaakt?
Published about 11 hours ago • 2 min read
Lieve Reader,
Fernando Pessoa (1888–1935) schreef dat hij altijd verbaasd is als hij iets voltooit. Verbaasd en bedroefd.
Mijn hang naar perfectie zou me moeten beletten iets te voltooien; hij zou me zelfs moeten beletten ergens aan te beginnen. Maar ik ben steeds verstrooid en doe het toch, met als resultaat geen product van mijn wil, maar van het tekortschieten daarvan.
Ik heb hetzelfde.
Als iets af is, is de onzekerheid gestopt en komt de passiviteit terug. Passiviteit is mijn ‘defaultmodus’ in het leven. Niet weten wat mijn behoeftes zijn, wat normaal is om te accepteren en waar je een grens moet trekken. Ik waai nooit met alle winden mee, want dan hoef ik me ook niet passief aan te passen aan de wil van de ander.
Dat geeft de ander het idee dat ik heel autonoom ben. Dat ben ik niet.
Bij de bakker liep een duif rond achter de toonbank, de kruimels op te pikken.
Het ging volledig op in zijn taak, zozeer dat het me niet binnen zag komen en, veel later dan gebruikelijk, ook niet zag vertrekken.
Soms verlang je gewoon bij de bakker naar oogcontact met de ander. Zelfs van een duif.
Maar de ene medewerker was druk met een vrouw die twee tassen vol aan broodbestellingen online had doorgegeven en ondertussen kletste over haar cv.
De andere medewerkster met donkere bril en brede heupen was vooral druk met doen alsof ze druk was: kijken op een klembord, een verdwaald zakje mueslibollen terug op de juiste plek zetten.
Het enige wat ik had moeten doen was ‘sorry’ en ‘heeft u krentenbollen?’ vragen.
Of: ‘als het u uitkomt, kunt u mij misschien helpen?’
Of: ‘mijn tijd is ook belangrijk.’
Of: ‘krentenbollen, pannekoek!’
Maar nee.
Hoi. Niet de duif uit het verhaal.
De duif was niet de enige vandaag die oogcontact met me vermeed. En de passiviteit had me weer meester gemaakt. Omdat voor mezelf opkomen nooit spontaan gebeurt. Dat moet eerst goed doordacht zijn voor mijn mond opengaat en mijn lichaamstaal de woorden kracht bijzet.
Energie die deze dag niet in me zat. Want ik had iets voltooid.
Ze vroeg niet eens of ze me kon helpen.
Ze vroeg of ik voor de gesmeerde broodjes kwam of gewoon brood wilde bestellen.
Ik zei: ‘heeft u krentenbollen?’
Ze gaf geen antwoord. Ze draaide zich om en haalde een bakplaat vol krentenbollen uit een kar en legde die op de toonbank.
‘Hoeveel had u er gewild?’
Alsof we in het verleden leefden. Maar ik zei ‘tien’ en na het uitspreken wist ik niet waarom ik tien zei. Wat moet ik met tien krentenbollen?
Ze begon een zak te vullen. Ik had mezelf nog kunnen verbeteren: ‘vijf is ook goed’. Maar nee.
P.A.S.S.I.V.I.T.E.I.T.
Met tien krentenbollen naar buiten gestapt.
Sombere hitsigheid ontgoocheld is af. Eindelijk. Twee jaar later. Klaar om gedrukt te worden.
Ik ben verbaasd. Bedroefd. Onzeker. Gespannen. Passief. Maar ook verheugd en opgelucht.
Ben je wel perfectionistisch genoeg als je iets afmaakt?
Ik betwijfel het.
Binnenkort meer over Nora. Ze heeft opnieuw de hoofdrol.
liefs,
tomson
PS
Ik ben altijd verbaasd als ik iets voltooi. Verbaasd en bedroefd. Mijn hang naar perfectie zou me moeten beletten iets te voltooien; hij zou me zelfs moeten beletten ergens aan te beginnen. Maar ik ben steeds verstrooid en doe het toch, met als resultaat geen product van mijn wil, maar van het tekortschieten daarvan. Ik begin omdat ik geen kracht heb om te denken; ik voltooi omdat ik de moed niet heb om eerder op te houden. Dit boek is mijn lafheid.
Fernando Pessoa (1888–1935), Het boek der rusteloosheid (Dutch Edition) (Function). Kindle Edition.
Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.