Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.
β Herinneringen verdwijnen niet, de toegang wel
Published about 19 hours agoΒ β’Β 2 min read
Lieve Reader,
We onthouden meer dan we beseffen.
Want een herinnering is slechts een pad in ons hoofd naar een cel met informatie toe. Hoe vaker je aan iets denkt, hoe sterker dat pad. En andersom geldt hetzelfde.
Het zijn niet de herinneringen die verdwijnen, maar het pad ernaartoe.
Je dacht er simpelweg te weinig aan.
Dat is uiteraard ook het grootste gevaar met onze ogen gericht op een glasscherm. Het laat de tijd sneller voorbijgaan. Waardoor geen enkele ervaring een herinnering waard wordt.
Noem acht TikTok-videoβs die je gisteren hebt bekeken? Precies.
Ik haat het.
Ik vond in een klein kastje op mijn schrijfkamer een one line a day-boekje terug. De laatste opgeschreven regels komen uit 2020. Blijkbaar heb ik na een paar maanden trouw invullen de strijd gestaakt.
Ik snap het wel. Corona. Een verhuizing. Eigenlijk allemaal noemenswaardige momenten. Maar ja. Druk.
Al die dagen die ik dacht vergeten te zijn, stonden gewoon in het boekje. Van die kleine korte zinnen, die meteen een levendig beeld in mijn hoofd activeerden.
Het glas dat tegen het puntje van de vaatwasser aankwam en zo in duizend stukjes brak.
De vriend die langskwam om te wandelen en we zwijnen tegenkwamen. Zeven biggetjes. Twee ouders.
Wat is het nut van een herinnering?
Een herbeleving van de dagen van je eigen leven.
We leven sowieso tegenwoordig meer in ons hoofd dan in ons lijf. Angsten voor wat komt. Zware gevoelens over wat is geweest. Maar al het normale lijken we te vergeten.
Deze aantekeningen over het leven versterken het besef hoe snel tijd daadwerkelijk gaat. En laten zien wat zo vanzelfsprekend was, toch uit het leven is geglipt.
Al die mensen die ik niet meer spreek, maar met wie ik wel veel tijd heb doorgebracht. Mijn hart gloeit nog steeds op als ik een zinnetje lees. Zoals: geluncht met Kelly bij het grote raam in het stadskantoor in Utrecht.
Ik heb voor mijn verjaardag een groter boekje gekregen.
Some lines a day.
β
Ik geef een voorkeur aan Leuchtturm1917's 'some lines a day'. Meer ruimte om te schrijven. Maar wel een stuk duurder dan Some lines a day.
Elke pagina bestaat uit vijf vakken. Elk vak is een jaar. Elke pagina een dag. Elke dag een vijf minuten-oefening om met pen in te vullen wat ik gedaan heb.
Om het volgend jaar weer tegen te komen en te beseffen: oh ja, dat was toen.
Oh ja, toen voelde ik me ook zo waardeloos de dag na mijn verjaardag.
Maar denk niet dat je er pas over een jaar wat aan hebt.
Nee.
Door een paar dagen terug te bladeren zie ik al hoe mijn gevoelens echt extreem wisselen. Het was op maandag dat ik het allemaal niet meer zo goed wist. Het was woensdag dat ik wat mensen zag en leuke dingen schreef en fantastische dingen deed.
Over een jaar ben je deze dag misschien vergeten.
Maar het pad naar de herinnering is er nog.
Het heeft slechts een hint nodig om actief te worden. Slechts een regel in je eigen handschrift, en je voelt het weer in je lijf.
Documenteer de dagen van je leven.
liefs,
tomson
PS
One line a day geef ik het vaakst kado. Some lines a day gebruik ik zelf het meest, omdat er meer ruimte is om te schrijven. Maar je kunt ook een jaaragenda gebruiken en daar elke dag wat in op schrijven.
Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.