Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.
✖ Het wordt de soundtrack van je leven.
Published 1 day ago • 1 min read
Lieve Reader,
Afgelopen avond verveelde ik me.
Een kwartier langs drie streamers gescrold en geen enkele film of tv-serie kon me prikkelen.
Dus streamde ik YouTube naar de tv en werd ik mijn eigen veejay van de avond.
(ik krijg nu TMF-vibes. En als je niet weet wat TMF is, voel ik me nu heeel heeeeeel heeeeeeeeeeeel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel oud)
Nee ik heb niet gekeken. Ik doe niet aan nostalgie.
Op mijn tv verschenen clipjes van liveoptredens van mijn favoriete artiesten.
Ook Bloc Party kwam voorbij met Banquet.
Een liedje uit mijn jeugd.
Ik woonde net op mezelf in Deventer. Op kamers.
Ik was verliefd. Ze hield van Bloc Party dus ik hield van Bloc Party. Dit was haar favoriete liedje.
Dus luisterde ik het avondenlang. Alleen.
Naast de stereotoren.
Op een stoel die van mijn opa en oma was geweest.
Zing mee: A heart of stone, a smoking gun. I can give you life, I can take it away. A heart of stone, a smoking gun. I'm working it out. Why'd you feeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel? So underrated?
En nu, bij het vj’en, voelde mijn lijf hetzelfde als toen in Deventer.
Het liedje riep dezelfde gevoelens in m’n buik op.
Een soort eenzaamheid gemengd met verlangen met een scheutje hoop.
Het was geen nostalgie.
Het was gewoon exact dat gevoel van toen.
Toen de smartphone nog niet bestond en we de avonden niet weg hoefden te swipen.
Gewoon muziek luisteren en voelen.
Gewoon muziek. En gevoelens.
Voor altijd opgeslagen in mijn lijf.
Een extra argument om je favoriete nummer van de dag bij te houden in een aparte playlist.
Zet er elke dag het nummer in dat die dag typeert. Na een jaar heb je een muziekdagboek. Over vijf jaar zet je deze lijst op en voelt het opnieuw als 2025 of 2026.
In het moment weet je niet wat je voelt. Maar je voelt. Over een paar jaar merk je het. Zo voelde je je toen.
Het wordt de soundtrack van je leven.
Probeer ook elke dag nieuwe liedjes te luisteren die je nog niet kende. Misschien een nieuw album van je favoriete artiest uit je jeugd. Of een playlist van een bepaald genre.
Je hebt nieuwe muziek nodig waar je gevoelens van nu aan kunnen klitten. Om betere herinneringen aan te maken.
liefs,
tomson
PS
Ik luister de laatste dagen naar The National. Het album High Violet uit 2010 was ik zo aan gehecht dat alles wat daarna kwam me alleen maar kon teleurstellen. Dus heb ik geen enkel album meer van ze geluisterd. Alleen af en toe een single.
Tot nu!
Ik ben alles wat daarna kwam intensief aan het luisteren en het is heerlijk. Album voor album.
PPS
Zondagochtend ben ik er weer. Met een pleidooi om juist wel je telefoon in je slaapkamer te hebben in het weekend.
Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.