Lieve Reader,

Ik hoorde laatst iets geniaals in een interview met filosoof Alain de Botton (1969).

Hij zegt dat genieën helemaal niet anders zijn dan wij. Ze hebben dezelfde gevoelens en gedachten als wij stervelingen.

Maar.

Ze zijn alleen veel beter in het opmerken van die gedachten. Een kunstenaar weet die ook nog eens via zijn werk tot uiting te brengen.

Ik zeg nu niet dat ik hier een genie ben.
​
(dat laat ik aan jou: om mij een genie te noemen en me zo ook aan te spreken. Dat zou ik overigens erg waarderen)

Ik zie genie zijn meer zoals Lewis Hyde (1945) het omschreef in zijn boekje The Gift.

Iedereen is een genie in iets.

We hebben allemaal een talent. En als je een talent hebt, is het je plicht om dat te gebruiken. Zo werkt de natúúr. Zo werkt de wereld.

Het is geven en nemen.

Je talent zet je in en als het goed is krijg je als vorm van dankbaarheid er een hoop voor terug.

Dat kan geld zijn, maar dat hoeft niet.

Talent en genialiteit zijn geen kapitalistisch product.

Het is een zielskado.

Je kunt er niks van

Ik hoorde ook iets anders interessants in een andere podcast (the diary of a ceo). Die met Chase Hughes (1972).

Een FBI-profiler. Uiteraard veel te serieus in alles wat hij zegt en doet. Hij lacht nooit. Maar hij weet wel veel over lichaamstaal en hoe je iemand kan ontmaskeren.

Wat blijkt nou?

IEDEREEN HEEFT EEN STEM IN HET HOOFD DIE ZEGT DAT JE ER NIKS VAN KAN.

Iedereen.

Het slechte nieuws?

Die stem zal nooit in je leven verdwijnen.

Nooit.

Het goede nieuws?

Geweldige, succesvolle mensen doen iets wat jij en ik te weinig doen.

Namelijk die stem negeren.

Hoe doen ze dat dan, tomson darko?

Nou, eigenlijk heel simpel.

​

Ze weten dat die stem niet waar is. Dat die gewoon altijd aanwezig is en negatief praat.

Kortom: het is fictie.

Extra argument.

Harvard-hoogleraar en gelukexpert Arthur C. Brooks (1962 zegt dat het volkomen normaal is om een negatieve stem in je hoofd te hebben. De enige mensen die het niet hebben zijn de mensen die er helemaal niks van kunnen. Je zou jezelf juist verraden als psychopaat als je denkt dat je iets kunt zonder dat je twijfelt.

Eind goed, al goed.

Liefs,

tomson

PS

Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gevoeld. Juist al onze onzekerheden worden bevestigd als die negatieve stem tegen ons gaat praten. Knappe jongen die het als fictie kan bestempelen. Het enige wat bij mij werkt is ‘nou en?’ terugzeggen. Nou en? Dan ben ik de slechtste schrijver die ooit op aarde heeft geleefd. Wat wil je eraan doen dan? Precies.

PPS

Brooks zegt dat je gewoon moet proberen er nog beter in te worden in waar je over twijfelt.

Op de een of andere manier vind ik dat heel grappig.