profile

✖ Tomson Darko woensdagmail

🥶 Bevriezing door stress


✖ Tomson Darko

Lees ook online

🥶 Bevriezing door stress


Lieve Reader,

Sommige mensen rennen weg of slaan om zich heen als ze stress ervaren. Dat zijn tenminste reacties waarmee je nog iets kunt doen.

Maar wat als je simpelweg bevriest? Vastgezet wordt in je eigen lichaam, terwijl de wereld om je heen instort?

Het laat je achter met een gevoel van schuld, schaamte en frustratie.

Waarom deed je niets? Waarom bewoog je niet?

Ik kan het weten. Ik bevries (bijna) altijd bij stress.

Wegrennen van gevaar

Een vriend van me werd ooit overvallen bij zijn baantje in een tabakswinkel.

Als een scooter met te veel snelheid langsrijdt, of mannen met gezichtsbedekkende kleding langslopen, wil hij nog weleens uit het niets heel hard wegrennen.

Een stressreactie die nog steeds in zijn systeem zit: vluchten.

Het ziet er best komisch uit. Al voelt hij zich verre van komisch.

Ik wou dat ik het had, dat wegrennen.

Mijn stressreactie is bevriezen. De kutste van allemaal.

Geloof me.

Je kunt beter vechten of vluchten hebben.

Het is niet dat die twee afwezig zijn in mij. Als ik een plastic verpakking niet open krijg én haast heb, wil ik die weleens uit frustratie van me afgooien. Dat is een ‘vechtreactie’ van je stresssysteem.

Maar op de cruciale momenten in het leven bevries ik.

Zoals tijdens mijn zaterdagbaantje in mijn tienertijd bij de lokale supermarkt.

Als een stellage instort

Elke zaterdag na sluitingstijd braken we in de ‘hoofdstraat’, het pad langs alle paden in de supermarkt, de huidige aanbiedingenstellages af. Om daarna de nieuwe aanbiedingen op te bouwen.

Ik mocht de Sprite-aanbieding opbouwen.

Eerst verstel je de planken, zodat er genoeg ruimte is om de anderhalveliterflessen erin te schuiven.

Daarna begin je de flessen erin te schuiven en je eindigt met de aanbiedingskaartjes ervoor te hangen.

Ik had een plank niet goed vastgezet.

Het gevolg?

Die viel met tientallen anderhalveliterflessen naar beneden.

Het gaf zoveel kabaal. Niet alleen dat.

Bij een aantal flessen spoot het koolzuur eruit. Een fles lag daardoor rondjes te spinnen om zijn eigen as. Een ander was een Sprite-fontein geworden die de lucht in spoot tegen het plafond aan.

Ik stond erbij, verstijfd van de schrik en deed niets.

HELEMAAL NIETS.

De baas van de winkel pakte me bij mijn arm, kneep hard en tierde waarom ik niet ingreep. Nu was het een nog grotere ravage.

Ik voelde me zo’n oen. Niet alleen door de schaamte dat ik dit had veroorzaakt, maar ook door die greep van zijn hand om mijn arm. Hard, ongepast, vol woede.

Dat was dus zijn stressreactie: ‘vechten’.

(Een side-note: Dit was een baas die dan in de winkel een lege kar zag staan op een verkeerde plek en vervolgens de hele winkel doorliep om iemand te vinden die dat ging oplossen voor hem. In plaats van de kar zelf vast te pakken en naar het magazijn te brengen.)

Het erge is dat na zo’n voorval de troost niet komt. Je hoopt toch dat zo’n baas of een andere collega later die avond tegen je zegt: 'Kan gebeuren, we hebben het opgelost.'

Maar dat gebeurde niet.

Waardoor die stress maar in mijn lijf bleef zitten, inclusief de grote vraag: waarom kwam ik niet in beweging om de spuitende flessen op te pakken en te voorkomen dat de andere flessen de winkel door bleven rollen?

Waarom viel die stellage überhaupt uit elkaar?

Laten we niet zielig doen hier. Dit hoort bij het leven: klunzigheid.

We hebben allemaal weleens een koffiekopje of een glas wijn per ongeluk omgegooid, dat vervolgens zo op de schoot van iemand anders viel.

Toch? Toch? Toch?

Bevriezen is klote als je in gevaar bent en je kunt er helemaal niets aan doen.

Het is dat konijntje dat in de koplampen kijkt.

Als je in gevaar bent

We worden overweldigd door de situatie en kunnen niet meer reageren.

Helaas ben ik twee keer in mijn leven een verkeerd persoon tegengekomen die me zonder duidelijke reden in elkaar sloeg.

Ik deed niets.

Bevriezing.

Het achtervolgt me in mijn dromen. Dan probeer ik weg te rennen of iemand te redden, maar mijn benen komen niet vooruit.

Maar het is ook soepeler aanwezig in mijn leven.

Als een vriendin van me een paniekaanval krijgt, klampt ze iedereen aan. Zelfs als het de Kruidvat-medewerker in een winkel is.

Als ik een paniekaanval krijg, deel ik niets. Pokerface. Normaal blijven knikken. Terwijl ik vanbinnen sterf.

Geen idee waarom het me niet lukt om het te delen. Schaamte is niet het juiste woord. Eerder anderen er niet mee lastigvallen.

En ook weer die bevriezing. Het overweldigt me.

De schaamte en schuld komen pas achteraf.

Waarom heb ik niet anders gereageerd?

Een troost: je kunt er niets aan doen.

Het is een automatische reactie van je lijf. Het probeert je te redden van de situatie en gebruikt daarbij deze manier.

Dat is wat ik tegen al die mensen in hun gezicht wil schreeuwen. De baas van de supermarkt. De mensen die het me kwalijk namen dat ik niet terugvocht.

Het was een automatische reactie. Je hebt er geen controle over.

Maar ik wil het vooral tegen mezelf zeggen.

Je kunt er niets aan doen.

Liefs,

Tomson

ps

Luister vanavond naar me: 🌕🌙 Je kijkt op een verkeerde manier naar de volle maan

pps

Voor de 🪐 petje-af steuners: 🌕🌙 Nachtsomberheid en 🌕🌙 Als je je gespannen voelt, grijp naar je mentale noodpakket

ppps

Op mijn blog verschenen: Voor wie leef je eigenlijk? De Walter White methode van Breaking Bad


Dankjewel voor lezen! Als je dit een fijne mail vond, reageer alsjeblieft met een 🖤 of vertel wat je bezig houdt. Ik hoor graag van je. Je hebt je aangemeld via www.tomsondarko.nl of via een bestelling in mijn store.psychokiller.eu. Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn. Steun me maandelijks via petjeaf.com/tomsondarko voor exclusieve teksten. En hier pas je je e-mailadres en je naam aan. Als je geen zin meer hebt in deze e-mails: Afmelden. Hier koop je mijn (luister)boeken.

✖ Tomson Darko woensdagmail

Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.

Share this page