Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.
Ze moeten voldoen aan oude verwachtingen, zoals een carrière opbouwen, een gezin stichten en financiële zekerheid krijgen. Tegelijk moeten ze omgaan met een onvoorspelbare wereld vol crises.
Vind je het gek dat deze combinatie tot angst en onzekerheid leidt.
Wat me doet afvragen: Leven we in de beste of in de slechtste tijd denkbaar?
Professor in politieke wetenschap Brian Klaas maakt een rake analyse (YouTube-link):
Onze lokale omgeving is enorm stabiel geworden. We weten precies wanneer een besteld pakketje komt. Je kunt altijd dezelfde koffie bestellen bij Starbucks.
Maar de rest van de wereld is zeer onstabiel. Die verandert te snel. Innovatie. Klimaatverandering. Politieke verschuivingen.
“Wij hebben een wereld gecreëerd waarin Starbucks jaar na jaar onveranderd blijft, terwijl democratieën instorten en rivieren opdrogen.”
Dat was vroeger juist andersom, toen we nog jagers en verzamelaars waren. De lokale omgeving was onvoorspelbaar en gevaarlijk. Maar de wereld was stabiel.
De ironie van stabiliteit
Wat een ironie: dat onze enige constante in het leven kapitalistische ketens als Starbucks en McDonalds zijn geworden. (Ik heb zo’n hekel aan beide ketens.)
Deze wereldwijde instabiliteit maakt de toekomst onvoorspelbaar. En dat maakt ons angstig.
Het legt ook zoveel meer druk op onze jonge jaren.
Die druk was al immens.
Je weet wel:
De culturele norm om voor je 35ste een hypotheek te regelen, je tweelingziel te vinden, een gezin te stichten, een carrière te starten en in een stationwagen rond te rijden.
Maar nu komen al die onvoorspelbare wereldproblemen er nog eens bij, die we ook nog moeten oplossen.
Koop duurzaam!
Reis CO2-neutraal.
Negeer Temu-spullen die je toch niet nodig hebt.
Haal een noodradio.
Drink geen water uit plastic.
Is het dan gek dat mensen besluiten om de waarheid te ontkennen?
Het is een manier om je niet schuldig te hoeven voelen over de staat van de wereld.
Een personage in het boek 'shock induction' herhaalt heel vaak het woord 'avocado'. Het was het 'stopwoord' tijdens een potje worstelseks. Alleen dat potje ging mis. Hij negeerde het stopwoord, met als gevolg dat hij ervoor is opgepakt en is veroordeeld. Nu is het personage verward en afwezig. Het enige wat nog uit zijn mond komt is: Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado. Avocado.
Druk en ontkenning
Chuck Palahniuk (m'n favoriete schrijver) benoemt deze druk van opgroeien in zijn roman ‘Shock Induction’ (2024):
“Op Sams leeftijd moet een kind de grootste uitdagingen van het leven aangaan. In de komende jaren moet een kind een carrière vinden. Onderwijs vinden. Een partner vinden. Een eigen thuis creëren. Een gezin stichten. Klimaatverandering oplossen. Overbevolking aanpakken. Ebola bestrijden. De angst is enorm, geen wonder dat kinderen hun toevlucht zoeken in drugs en alcohol.”
De oplossing in deze roman? Als je kind talent heeft, verkoop het aan verveelde miljardairs. Waarom accepteren hoe je kind is? Koop een betere versie.
Dit is echt zo droog.
Hoe hij op dit idee kwam, is nog droger.
Dat begon toen hij doorbrak met zijn boek Fight Club (eind jaren ’90) en zich opeens omgeven zag door Hollywoodsterren.
Een boekpublicist vroeg hem hoe lang hij nog bij zijn vriend Mike zou blijven.
Want dat is wat mensen doen als ze doorbreken in de mediawereld: hun jeugdliefdes vervangen voor knappere mensen uit ‘het wereldje’. Soort trofee-relaties.
Ja, dat idee kun je ook doortrekken naar kinderen.
‘Upgrade-kinderen’ regelen.
(Chuck is overigens nog steeds bij Mike.)
Maar het geldt in zekere zin ook voor OnlyFans. Waar mensen een vorm van intimiteit van zichzelf verkopen aan de ander die het graag wil zien.
Het grootste nadeel voor OnlyFans-modellen is niet de concurrentie, maar het lichaam dat ouder wordt.
Laat daar een hele industrie voor klaarstaan: je lichaam upgraden naar een nóg jongere versie van jezelf.
Met als gevolg dat iedereen zich altijd lelijk, ongelukkig en onbevredigd voelt.
Dus nu zijn we driemaal de lul met z’n allen.
Ons leven komt maar niet van de grond, ons zelfbeeld is stom en de wereld gaat naar de klote.
Dankjewel voor lezen! Als je dit een fijne mail vond, reageer alsjeblieft met een 🖤 of vertel wat je bezig houdt. Ik hoor graag van je. Je hebt je aangemeld via www.tomsondarko.nl of via een bestelling in mijn store.psychokiller.eu. Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn. Steun me maandelijks via petjeaf.com/tomsondarko voor exclusieve teksten. En hier pas je je e-mailadres en je naam aan. Als je geen zin meer hebt in deze e-mails: Afmelden. Hier koop je mijn (luister)boeken.
✖ Tomson Darko woensdagmail
Over gevoelens waar niemand over praat
Elke woensdagavond een tomson darko tekst in je inbox. Over je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar niet met elkaar over praten.