✖ Tomson Darko

Lees ook online​

Wat als er niets mis is met je?

↓
​

Lieve Reader,

Ik vond een opmerkelijke passage in de gepubliceerde brieven van schrijfster Joan Didion (1934-2021), over de zes therapiesessies die zij had gevolgd.

De therapeut probeerde haar ingewikkelde relatie met haar geadopteerde dochter bloot te leggen, om wellicht wat lichtheid te brengen tussen hun twee.

Joan vertelt dat ze er vroeger als kind nooit over dagdroomde om een prinses te zijn of om te trouwen en kinderen te krijgen.

Sterker nog: haar kinderfantasie was dat ze zichzelf met een zonnebril op ergens in Zuid-Amerika de rechtbank uit zag lopen. Daar waar ze net de scheidingspapieren had getekend.

Dat was haar kinderfantasie.

Waarna de therapeut droogjes opmerkt: ‘Vind je dit niet een opmerkelijke fantasie? Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die als kind fantasieën had over echtscheidingen.’

​

Ja.

• Dit kun je natuurlijk helemaal ontleden als therapeut. Welk verdriet ligt hier achter? Joan, die haar gehele leven met depressieve periodes kampte, had blijkbaar als kind al donkere gedachten over de wereld.
  ​
• Maar dan moet ik ook denken aan mijn favoriete acteur Jesse Eisenberg (1983) wat die zei in een interview. Een man die ook al vanaf zijn jeugd worstelt met depressie, neuroses en angsten trouwens. Dat het eigenlijk gekker is als je niet depressief wordt van deze wereld. Ik bedoel, moet je eens zien wat een teringzooitje het nu is.

Het is veel vanzelfsprekender dat je ooit in je leven gaat scheiden, dan dat je lang en gelukkig leeft tot je dood gaat met een persoon.
​
(Bovendien is Joan opgegroeid in de Tweede Wereldoorlog in Amerika. Haar vader weg van huis. In het gezin was er armoede en onzekerheid door die oorlog. Blijkbaar was ze er gevoeliger voor dan andere kinderen)

Ik zou zeggen: er is niets mis met je, Joan. Gewoon een kinderziel die de volwassen wereld al goed begrijpt.

​

Weet je wat het is?

Niet elk gevoel heeft een verklaring of oplossing nodig.

Het hoort ook gewoon allemaal bij het mens zijn. Als je er geen of weinig last van hebt, laat het lekker zijn zoals het is.

Ik bedoel, als iemand als volkomen normaal overkomt, dan ken je die persoon nog niet goed genoeg. Toch?

Mensen zijn raar. Dat is juist zo leuk en tegelijkertijd zo vermoeiend, maar ook heel mooi.

Niet al onze rare eigenschappen, gevoelens en gedragingen hoeven nader bestudeerd of opgelost te worden.

Mijn favoriete documentairemaker Werner Herzorg (1942) vindt zelfreflectie en therapie een façade.

Als je te veel zelfonderzoek doet, kun je nauwelijks meer leven met jezelf. Je maakt jezelf ‘onbewoonbaar’ als je op elke plek in je ziel een groot zoeklicht laat schijnen. Laat dingen in de schaduw zitten, zegt hij in zijn memoires.

Blijf mysterieus is zijn oproep.

Zit op zich wat in.

Liefs,

Tomson

PS

De dit jaar gepubliceerde brieven heten ‘Notities aan John’. Die schreef Joan aan haar man, naar aanleiding van een aantal therapiesessies. Ze probeert haar eigen relatie met haar alcoholische en geadopteerde dochter te onderzoeken.

De brieven schreef ze tussen 1999 en 2002 en waren nooit voor publicatie bedoeld.

Als je een beetje bekend bent met haar leven, weet je dat haar man in 2003 overleed aan een hartaanval en haar dochter door verschillende medische tegenvallen in 2005.

Ze schreef twee wereldberoemde boeken over. ‘Het jaar van magisch denken’ (2005) en ‘Blauwe nachten’ (2011).

Die brieven krijgen daardoor ook een extra lading. Ze weet nog niet dat haar leven drastisch gaat veranderen.
​
Inmiddels is de Nederlandse vertaling uitgekomen. De Volkskrant schreef er een goed stuk over: Had Joan Didion gewild dat haar intieme notities openbaar werden? Vast niet. Maar wat zijn ze interessant​

PPS

Val met me in slaap vanavond. 🌙 Zoenen met smetvrees. Luister op mijn site of via Spotify of Apple podcast of andere podcastspelers​

PPPS

Wie verdient vergeving? Een fantastische pijnlijke gevangenis tv-serie over schuld. Kun je jezelf vergeven? Hier mijn gedachten erover.

​

​
​